Bir insanın iki dünyası vardır; birisi bu içinde yaşadığımız dünyadır, diğeri de kendi iç dünyamızdır. Bu dünyaya o kadar çok odaklanıyoruz ki, iç dünyamızla olan ilişkimizi kesiyoruz. Bu nedenle çocuklara öncelikle iki dünyamız olduğunu öğretmemiz gerekir. 

Bu dünyamız bizim aklımızla, bedenimizle ve nefsimizle yürür. Öbür dünyamız ise ruhumuzun değerleriyle, sevgiyle, şefkatle, merhametle, hakla, hudutla, hukukla, birlik, bilgelik, barış, erdemi ahlak gibi yüce değerlerle yürür. İnsan, dünyasal işleri nasıl olsa okulda, hayatın içinde öğreniyor. Oysaki dünya işleri ile ilgilenirken kendi içindeki değerleri fark edebilecek ve ilgi  gösterebilecek bir ruhsal aydınlık içinde de olması gerekir. Bu ruhsal aydınlığı onlara göstermeden, şefkati anlatmadan ve örnek olmadan, sevginin bir insanın hayatını ne kadar zenginleştirdiğini örnek göstermeden, merhametle etrafa ne denli büyük iyilikler ve mutluluklar sağladığımızı göstermeden çocuğu dünya değerlerinin esaretinden kurtaramayız. 

Mutlaka içsel değerlerimizin varlığını, sevgi, merhamet ve şefkatle hayatın nasıl zenginleşebileceğini ve kolaylaşabileceğini çocuklara göstermemiz gerekir. Kavgayla, çekişmeyle, mücadeleyle hiçbir yere ulaşılamıyor. Her gün hayatımız biraz daha ağırlaşıyor ve zorlaşıyor. 

Kavgasız, çekişmesiz, sevgi içinde süren bir hayat o kadar kolay sürdürülüyorki...  Herşey önünüze geliyor, siz yeterki akıntıya karşı kürek çekmeye, başka insanlarla mücadele etmeye girişmeyin. Nimet o  kadar bol, dünya o kadar güzel ve hayatın rahmeti o kadar yüksek ki bütün bunların hepsi sizin hayatınızı kolaylaştırabiliyor. Bırakın çocuklarınız da kolay bir hayat yaşasınlar. Her gün kavga, çekişme, mücadele içerisinde geçen bir hayatta çocuklar ne kadar mutlu olabilir, yıpranmadan nereye ulaşabilirler? 

Bu yüzden çocuklara kolay yolu, ruhsal değerlerimizin aydınlığında sürebilecek bir hayatı örnekleyerek gösterebilmemiz gerekir. 

• ← Önceki
• / ( Toplam içerik.)
• Sonraki →